Valerie Therese Leon, geboren op 12 november 1943 in Londen, heeft een bijzondere carrière opgebouwd in de Britse entertainmentwereld als model en actrice. Met haar opvallende schoonheid, elegante uitstraling en onweerstaanbare charisma werd ze een herkenbaar gezicht in prominente film- en televisieproducties uit de jaren 60 en 70. Opgegroeid in een gezin waar de zakelijk inzicht van haar vader samenging met het theatrale talent van haar moeder, begon Leon aanvankelijk aan een traditionele carrière als trainee inkoper bij Harrods. Maar haar ware roeping lag in de showbusiness. Na een mislukte auditie voor RADA vertrok ze als au pair naar Parijs, om later terug te keren naar Londen waar ze met succes een rol bemachtigde in de West End-productie van Funny Girl in 1966. Dit was een keerpunt dat haar aan een agent hielp en deuren opende naar televisie-optredens.
In de late jaren 60 bouwde Leon gestaag haar profiel op met gastrollen in populaire tv-series zoals The Saint, The Avengers, Randall and Hopkirk (Deceased), The Persuaders! en Up Pompeii!. Haar verfijnde uitstraling en sterke schermprésence maakten haar een natuurlijke keuze voor de stijlvolle drama’s en komedies uit die tijd. Toch werd ze door haar gedenkwaardige rol in de Hai Karate aftershave-reclames in de jaren 70 een ware bekende in Britse huiskamers. Deze humoristische en licht ondeugende commercials, waarin Leon de onweerstaanbare “Hai Karate girl” speelde, verstevigden haar faam en werden een cultureel fenomeen.
Tegelijk met haar succes in de reclame werd Leon een geliefd gezicht in de iconische Carry On-filmreeks, bekend om zijn typische Britse humor. Ze speelde mee in zes van de populairste titels: Carry On Up the Khyber (1968), Carry On Camping (1969), Carry On Again Doctor (1969), Carry On Up the Jungle (1970), Carry On Matron (1972) en Carry On Girls (1973). Vaak werd ze gecast in glamoureuze en speelse rollen, maar ze gaf haar personages altijd diepte en een goedmoedige geestigheid, mede dankzij de samenwerking met komische legendes als Sid James en Kenneth Williams. Haar veelzijdigheid kwam ook tot uiting buiten de komedie, met name in Hammer Films’ horrorklassieker Blood from the Mummy’s Tomb (1971), waarin haar dubbelrol haar dramatische talenten toonde en haar een cultstatus opleverde onder horrorliefhebbers.
Haar filmografie bevat ook memorabele kleinere rollen in grote producties zoals The Italian Job (1969), The Wild Geese (1978) met Richard Burton en Richard Harris, en Revenge of the Pink Panther (1978), waarin ze zich speciaal trainde met een zweep voor haar rol als Tanya the Lotus-Eater. Ook heeft ze de bijzondere eer om in twee James Bond-films te verschijnen: The Spy Who Loved Me (1977) met Roger Moore en Never Say Never Again (1983) naast Sean Connery. Hoewel haar “Bond girl”-rollen kort waren, droegen ze bij aan haar blijvende nalatenschap. Leon heeft aangegeven vooral het werken met Roger Moore te koesteren, vanwege zijn luchtige benadering van de iconische spion.
Privé was Valerie Leon getrouwd met de BBC-komedieproducent Michael Mills, met wie ze twee kinderen kreeg, Leon en Merope, tot zijn overlijden in 1988. Na zijn overlijden nam ze diverse baantjes aan om haar gezin te ondersteunen, waaronder klantenservice en detailhandel. De laatste jaren onderhoudt Leon haar band met toegewijde fans via live-optredens, zoals haar eenmansshow Up Front with Valerie Leon, en verschijningen in korte films, waaronder het bekroonde A Neutral Corner. Actief en gepassioneerd blijft ze deelnemen aan documentaires over de geschiedenis van de Britse komedie en bezoekt ze regelmatig filmvertoningen en verzamelevenementen. Valerie Leon’s carrière is een bewijs van haar doorzettingsvermogen, veelzijdigheid en charme, en heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten op de Britse popcultuur, verspreid over diverse genres en media.
