In de jaren 90 beleefde een vrouw het wonder van het baren van zevenling. Laten we eens kijken hoe het nu met deze broers en zussen gaat.
Wanneer artsen het nieuws onthullen dat je zwanger bent van een tweeling, is dat altijd een schok. De echtgenoot ziet zichzelf al meer verdienen, terwijl de vrouw nadenkt over het aankomende gebrek aan haar toch al beperkte vrije tijd. Stel je de vreugde voor van Bobbie McCohugh toen ze meteen ontdekte dat ze niet slechts één baby verwachtte, maar zeven. Ze maakten deel uit van een baptistenfamilie.
Bobby en Kenny McCohugh brachten een groot deel van hun leven door binnen het rechtssysteem van Iowa. Doordeweeks werkten ze hard en droomden ze van het zo snel mogelijk kopen van een huis. In het weekend waren ze regelmatige bezoekers van een baptistische kerkdienst. In januari 1996 werden ze gezegend met hun dochter Mikayla. Voordat Mikayla zelfs maar was geboren, hadden ze besloten dat ze drie, misschien zelfs vier kinderen wilden. Maar de artsen vertelden Bobby dat het misschien niet mogelijk was. Bobby begon medicatie te nemen en al snel bleek dat ze opnieuw zwanger was.
Het verbazingwekkende feit dat er tegelijkertijd zeven embryo’s waren, werd onthuld tijdens de allereerste echo. De artsen waarschuwden dat het onwaarschijnlijk was om ze tot termijn te dragen. Toch werden op 17 november 1997 de jongens Kenny, Nathan, Brandon en Joel, samen met de meisjes Alexis, Natalie en Kelsey geboren. Het hele land werd zich bewust van dit buitengewone gebeuren. Felicitaties stroomden binnen van landgenoten, waaronder bekende beroemdheden. Zelfs de voormalige president stuurde zijn beste wensen voor de nieuwe aanwinsten van hun familie. De septuplets en hun blije ouders haalden de krantenkoppen en prijkten op de voorpagina’s van kranten.
Het huishouden van de McCohugh was een centrum van chaos. Kenny McCohugh, die keukenmeubilair vervaardigde, diende in het weekend ook als diaken in een vreedzame baptistengemeenschap. Hij kon zijn werk niet opgeven om zijn vrouw te helpen met de kinderen. Gelukkig arriveerde hulp in de vorm van familieleden, buren en met name vrijwilligers. Er werd een schema opgesteld waarbij iemand het huis schoonmaakte, iemand anders de kinderen voedde en weer iemand anders de boodschappen deed. Genereuze donateurs schonken een huis van 500 vierkante meter en een minibusje aan het jonge gezin. Een tweejarige voorraad luiers en kleding lag op hen te wachten, evenals gedeeltelijk betaalde oppasdiensten. De autoriteiten in Iowa bevestigden dat de kinderen een maandelijkse toelage zouden ontvangen zodra ze naar een openbare universiteit zouden gaan.
