Er is iets diep menselijks aan de manier waarop liefde zich door de tijd heen vlecht — stil in het begin, bijna onzichtbaar, totdat je op een dag beseft dat het alles heeft gevormd wat daarna kwam. Dat is wat in me opkomt wanneer ik aan Volodymyr en Olena Zelenskyy denk.
Voordat ze de president en de first lady van Oekraïne waren, voordat hun namen het gewicht van de hoop van een natie droegen, waren ze gewoon twee tieners die door de gangen van Kryvyi Rih liepen — twee gewone kinderen in een industriestad die elkaar op de een of andere manier vonden als levenslange metgezellen.
Volodymyr merkte natuurlijk eerst Olena’s schoonheid op — iedereen deed dat. Maar pas toen ze gingen praten, veranderde er iets. Zoals hij later zei, toen “stak hij de afstand over van leuk vinden naar liefhebben.” Hun band werd niet gebouwd op grote gebaren, maar op gedeelde humor — die soort humor die twee mensen doet lachen tot hun zij pijn doen en hun ziel zich begrepen voelt. “Waarschijnlijk was humor de wederzijdse chemie tussen ons,” zei Olena ooit.
Ze volgden een tijdlang verschillende studierichtingen — zij architectuur, hij rechten — maar het leven had andere plannen. Comedy, dat begon als Volodymyr’s luchtige hobby, werd al snel hun gezamenlijke roeping. Olena was aanvankelijk niet zo zeker. Comedy was geen conventioneel carrièrepad, zeker niet voor een jong stel in Oekraïne dat een toekomst probeerde op te bouwen. Maar toen hun gezelschap erkenning kreeg, begon hun lach iets veel groters op te bouwen dan een podiumact. Het bouwde een leven.
In 2003 namen ze samen een sprong in het diepe en richtten Kvartal 95 op, een productiebedrijf vernoemd naar hun wijk. Volodymyr werd het gezicht van hun satirische show “Evening Kvartal”, terwijl Olena achter de schermen werkte — vaak de enige vrouw in de schrijverskamer. Het was niet gemakkelijk, maar ze veroverde haar plek stilletjes, met vastberadenheid en gratie. Humor was hun taal, en daardoor vonden ze zowel succes als doel.
Hun partnerschap was niet alleen creatief — het was diep persoonlijk. Ze begrepen elkaar op die zeldzame manier waarop twee mensen die samen zijn opgegroeid dat doen. Door de chaos van televisiesets, nationale tournees en slapeloze nachten van schrijven, bleef hun verbinding standhouden.
Toen Volodymyr de rol van een fictieve president speelde in Servant of the People, had niemand kunnen vermoeden dat het leven kunst zou imiteren. Maar in 2019 gebeurde het. Zijn campagne — vol idealisme en hoop — bracht hem naar het presidentschap, en van de ene op de andere dag werd hun privéleven van publiek belang.
Olena verborg niet dat ze het aanvankelijk moeilijk vond. Ze had hun rustige leven liefgehad — concerten, spontane roadtrips, familiefilmavonden waar Forrest Gump en Legends of the Fall op repeat stonden. Het presidentschap veranderde alles. Het betekende minder anonimiteit, minder vrijheid, en veel meer gewicht op hun schouders.
Toch bleef ze aan zijn zijde — niet als een schaduw, maar als zijn gelijke. Haar elegantie, warmte en menselijkheid werden de stille kracht naast zijn zichtbare vastberadenheid.
En toen kwam de oorlog.
Toen de wereld in februari 2022 veranderde, betrad het liefdesverhaal van de Zelenskyys zijn moeilijkste hoofdstuk. Ze leefden gescheiden voor veiligheid, elk dragend hun deel van de last. Olena zei zachtjes: “We wonen niet samen… mijn zoon mist zijn vader.” Er zit iets hartverscheurends in — het simpele gemis van een familie gescheiden, niet door keuze maar door omstandigheden.
Haar dochter van negentien droomt van reizen, van nieuwe ervaringen — dingen die door de oorlog stil zijn komen te liggen. “Het doet pijn om te zien dat mijn kinderen niets plannen,” deelde Olena. Toch gaat ze ondanks het verdriet door met haar werk — pleiten voor mentale gezondheid, Oekraïense families steunen, zich gedragen met de stille waardigheid van iemand die weet dat haar kracht een vorm van liefde is.
Volodymyr heeft vaak over Olena gesproken met de tederheid van een man die haar nooit anders is blijven zien dan in Kryvyi Rih. “Natuurlijk is zij mijn liefde,” zei hij eens. “Maar ze is mijn grootste vriend… mijn beste vriend.”
En dat is werkelijk wat het meest opvalt — niet de titels, niet de roem, zelfs niet het onvoorstelbare gewicht van leiderschap. Het is de vriendschap. Het lachen dat begon in de schoolgangen en nog steeds zijn weg vindt door de scheuren van crisis. Het zachte handkusje bij een Onafhankelijkheidsdagceremonie. De veelbetekenende blik over een volle kamer.
Hun verhaal gaat over moed, humor en toewijding — een herinnering dat liefde, in haar puurste vorm, geen perfecte omstandigheden nodig heeft om te bloeien. Het heeft slechts twee mensen nodig die ervoor kiezen elkaar te blijven kiezen, ongeacht wat de geschiedenis hen brengt.
In een wereld die vaak macht verheerlijkt, is hun liefde er een die stilletjes uithoudingsvermogen verheerlijkt — die buigt maar niet breekt, die licht vindt in de donkerste uren.
En misschien is dat wat het zo krachtig maakt: achter de toespraken, achter de krantenkoppen, zijn er nog steeds een man en een vrouw uit Kryvyi Rih, die vasthouden aan het lachen dat hen voor het eerst samenbracht — en bewijzen dat liefde, zelfs in het hart van oorlog, onaangetast kan blijven.
