In het begin leek alles rustig.
Een zonnige dag, een lichte bries, de geur van verse bloemen en gedempte snikken van de mensen die zich bij het graf hadden verzameld. Een kleine witte kist stond aan de rand van het graf, de priester las zachtjes een gebed, terwijl de moeder ernaast stond te huilen — zonder geluid, alleen haar lippen fluisterden de naam van haar dochter.
Iedereen stond stil terwijl de begrafenisondernemers de kist langzaam naar beneden lieten zakken.
En op dat moment leek de aarde onder hun voeten tot leven te komen.
Eerst dacht iemand dat het een hitteillusie was, maar uit het zand stak plots een donkere kronkelende lint tevoorschijn. Daarna nog een.
Binnen enkele seconden begrepen allen: het waren slangen.
Ze kropen in tientallen uit de grond, gleden over de aarde, over de kist, siste en kronkelden om elkaar heen, alsof ze het meisje bewaakten.
Geschreeuw doorbrak de stilte. Mensen sprongen achteruit, iemand liet een kruis vallen, een ander greep een kind in zijn armen.
Uit de scheuren kwamen zwarte schorpioenen tevoorschijn — met glanzende staarten, langzaam over het zand kruipend. Ze werden steeds meer.
Het leek alsof de aarde zelf zich tegen wat er gebeurde keerde.
De priester werd bleek, zijn stem trilde:
— Heer… bescherm ons…
Iemand fluisterde:
— Dit is een teken. De ziel vindt geen rust.
De begrafenis stopte. Mensen stonden verlamd, niet in staat een stap te zetten. Zelfs de wind stierf weg, alsof hij bang was dit angstaanjagende tafereel te verstoren.
Pas enkele dagen later werd duidelijk wat er werkelijk was gebeurd.
Het bleek dat er in de buurt van het kerkhof illegale graafwerken waren uitgevoerd — arbeiders groeven een kuil en vernietigden oude ondergrondse holen waar slangen en schorpioenen leefden. Ontheemd en op zoek naar veiligheid, kropen ze naar de zachtste aarde — rechtstreeks naar het verse graf.
Zo viel alles op zijn plek.
Maar zelfs toen de waarheid bekend werd, konden mensen niet vergeten wat ze hadden gezien.
Want ook al was het geen mysterie, het beeld — honderden levende wezens die zich om de kist van een kind kronkelden — bleef een angstaanjagende herinnering dat zelfs de natuur soms rouwt om haar verliezen.
