Toen Misty De La Cruz, een 43-jarige vrouw, moeder van acht en grootmoeder van twee, in september 2024 de diagnose kreeg van agressieve stadium 3 triple-negatieve borstkanker (TNBC), ging haar eerste zorg uit naar haar gezin. Deze zeldzame en uitdagende vorm van kanker, die geen van de belangrijke receptoren bevat, groeit en verspreidt zich vaak snel en wordt geassocieerd met mutaties in BRCA1 en BRCA2, waarvoor De La Cruz positief testte. De diagnose, aanvankelijk ontdekt als een knobbel tijdens een zelfonderzoek, luidde het begin in van een zware strijd die haar fysieke, emotionele en financiële grenzen op de proef zou stellen en diep ingrijpende gevolgen zou hebben voor elk lid van haar grote familie.
De fysieke tol van de chemotherapie was direct en zwaar. De La Cruz worstelde met eenvoudige dagelijkse taken zoals lopen en koken, en had vaak hulp nodig bij haar persoonlijke verzorging. Naast haar eigen lijden werd de emotionele impact op haar jongste kinderen in mei 2025 pijnlijk duidelijk. Een hartverscheurend telefoontje van de basisschool van haar tienjarige zoon onthulde dat hij vaak uitgeput was en bang was dat zijn moeder zou overlijden terwijl ze sliep. De La Cruz, die altijd had gestreefd naar open communicatie met haar kinderen, besefte hoe diep de “trauma’s” waren die haar ziekte bij hen achterliet, en erkende dat de emotionele last van kanker veel verder reikt dan de patiënt zelf.
Om haar zoon te steunen, koos De La Cruz voor volledige openheid, gaf hem ruimte al zijn vragen eerlijk te stellen en zorgde dat hij therapie kon starten. Ze realiseerde zich dat het niet ging om het beschermen van kinderen tegen angst, maar om hen voor te bereiden op de harde realiteit van het leven en hen aan te moedigen hun gevoelens openlijk te uiten. De fysieke ontberingen stapelden zich op: ernstige bijwerkingen van de behandeling zoals zenuwbeschadiging, hevige pijn waardoor ze een rollator moest gebruiken, en een verzwakt immuunsysteem dat zelfs kleine ziekten gevaarlijk maakte. Ondanks alles probeerde ze de normale gang van zaken zoveel mogelijk vast te houden, door bijvoorbeeld zondagse diners te veranderen in gezamenlijke kookmomenten, maar het onvermogen om volledig voor haar kinderen te zorgen zoals vroeger maakte haar vaak machteloos en eenzaam.
Bovenop deze enorme fysieke en emotionele last kwam ook nog de onverwacht snelle financiële druk. De La Cruz zag zich geconfronteerd met ongeveer 150.000 dollar aan medische schulden, terwijl er nog vier operaties in het vooruitzicht lagen. Een bijzonder harde klap was de ontdekking dat 45.000 tot 65.000 dollar aan broodnodige tandheelkundige zorg, veroorzaakt door de chemotherapie, als “cosmetisch” werd bestempeld en niet door de verzekering werd gedekt. Om te voorkomen dat ze haar huis zou verliezen, startte ze een GoFundMe-campagne, waarmee ze tegen eind juni 2025 meer dan 65.000 dollar ophaalde van een doelbedrag van 259.000 dollar. Ze benadrukte de vaak over het hoofd geziene realiteit: “Alleen omdat je lichamelijk kanker overleeft, betekent dat niet dat je er emotioneel, mentaal of financieel ook doorheen komt.”
Kanker dwong De La Cruz, een vrouw die trots was op haar onafhankelijkheid, haar trots opzij te zetten en hulp te leren vragen. Met steun van haar kinderen, echtgenoot en bredere netwerk zag ze hulp vragen als een teken van kracht, niet van zwakte. Ze zorgde ervoor dat haar kinderen wisten dat therapie voor hen beschikbaar was, beseffend dat rouw niet alleen bij overlijden hoort, maar ook een proces is van aanpassen aan ingrijpende veranderingen. In een update van juni 2025, na twee operaties en het starten van therapie voor haar kinderen, deelde De La Cruz haar acceptatie van Gods plan en wenste ze anderen “liefde en gezondheid.” Haar voortdurende strijd voor gezondheid, financiële stabiliteit en het welzijn van haar familie staat symbool voor moed, geduld en het onafgebroken proces van helen.
