Op een ochtend werd ik wakker en was ik verbaasd: de luier van mijn baby was al schoon en zijn flesje leeg. Toen ik ontdekte wat er ‘s nachts gebeurd was, bleef ik sprakeloos achter.
Ik ben een alleenstaande moeder en woon alleen, terwijl ik mijn acht maanden oude zoon opvoed. Hij is een levendig ventje — altijd in beweging, altijd midden in de nacht wakker.
Maar op een ochtend gebeurde er iets bijzonders. Ik merkte dat hij niet één keer wakker was geworden. Toen ik zijn luier wilde verschonen, verstijfde ik — deze was al schoon. Zijn flesje ook leeg.
Eerst dacht ik dat ik misschien ‘s nachts was opgestaan en het gewoon niet meer herinnerde.
Maar de volgende ochtend gebeurde het opnieuw — weer een schone luier, weer een leeg flesje. En weer had ik er geen herinnering aan. Toen begon ik me zorgen te maken.
Kon ik misschien slaapwandelen? Dat was de enige verklaring die logisch leek. Nacht na nacht sliep mijn baby vredig, en elke ochtend was alles netjes en gedaan. Uiteindelijk besloot ik wakker te blijven om te ontdekken wat er echt gebeurde.
Die nacht hield ik stilletjes de wacht — en wat ik zag, liet me compleet sprakeloos achter.
In de ochtend was de luier van mijn baby alweer schoon — en toen ik ontdekte wat er ‘s nachts was gebeurd, kon ik mijn ogen niet geloven.
Die nacht, terwijl ik wijdwakker bleef, zag ik mijn zesjarige dochter stilletjes de kamer van haar broertje binnenkomen.
Ze verschool zijn luier met verrassende zorg en precisie voor haar leeftijd en gaf hem voorzichtig zijn flesje.
Ze was niet slaperig, helemaal niet moe — ze bewoog rustig, alsof ze dit al heel vaak had gedaan.
Het was duidelijk dat dit haar geheime routine was geworden — ze wist precies wat ze moest doen.
Toen ze merkte dat ik wakker was, keek ze me verlegen aan en zei:
“Ik wilde je gewoon helpen, mama… zodat jij kon slapen.”
Tranen vulden mijn ogen.
Zonder dat ik het wist, had mijn kleine meisje me ‘s nachts geholpen — als een mini-moeder, zorgend voor haar broertje terwijl ik sliep.
