Op 75-jarige leeftijd maakte kankeroverlevende Jane Sayner een levensveranderende daad van vrijgevigheid mee van haar verhuurder, John Perrett. Jarenlang leefde ze met de voortdurende angst dat ze de huur niet kon betalen of haar appartement zou verliezen, een vrees die nog groter werd door haar kwetsbare gezondheid. Ze wist ook dat Perrett ooit had gezegd zijn eigendommen aan goede doelen te willen nalaten, wat haar overtuiging versterkte dat ze op een dag gedwongen zou worden te verhuizen.
Ondanks haar zorgen behandelde Jane het appartement alsof het haar eigen huis was. Ze betaalde altijd op tijd de huur en zorgde met liefde voor het pand, zelfs door een bloeiende tuin in de achtertuin aan te leggen. In tegenstelling tot zijn andere huurders, wier woningen door agenten werden beheerd, koos Perrett ervoor om Jane’s appartement persoonlijk te beheren — een teken van het vertrouwen en respect dat hij gedurende de twintig jaar dat ze er woonde voor haar had.
Na verloop van tijd groeide hun band uit tot meer dan die van verhuurder en huurder. Toen Perrett naar een verzorgingstehuis verhuisde, bezocht Jane hem wekelijks, wetende hoeveel gezelschap voor hem betekende. Tijdens een van deze bezoeken verraste Perrett haar door haar volledige naam te vragen in het bijzijn van zijn notaris — hij vertelde haar dat hij van plan was haar het appartement na te laten. Het was een moment dat haar toekomst voorgoed zou veranderen.
Na Perretts overlijden op 86-jarige leeftijd ontdekte Jane hoe genereus hij zijn hele leven was geweest. Als apotheker en vastgoedbelegger had hij stilletjes een fortuin opgebouwd, maar hij leefde bescheiden. Dankbaar voor een niertransplantatie die hem meer dan 30 extra jaren gaf, schonk hij $18,6 miljoen aan de nefrologie-afdeling van het Royal Melbourne Hospital — de grootste gift in de geschiedenis van het ziekenhuis. Daarnaast liet hij een woning na aan een andere huurder en geld aan zijn langdurige klusjesman.
Voor Jane betekende het erven van haar appartement meer dan alleen een eigen woning — het gaf haar de vrijheid om met 74 met pensioen te gaan en de zekerheid dat ze nooit uit huis gezet zou worden. Elke dag is ze dankbaar voor zijn vriendelijkheid, waarbij ze niet alleen het geschenk, maar ook de vriendschap die tussen hen was gegroeid, koestert. Haar verhaal is een ontroerende herinnering dat medeleven en loyaliteit soms op de meest bijzondere manieren naar ons terugkeren.
