Ik heb me nooit ooit voor mijn uiterlijk geschaamd. Ja, ik ben inmiddels zestig, niet langer dat jonge meisje van een tijdschriftcover, en mijn lichaam is allesbehalve perfect – maar ik heb mezelf altijd geaccepteerd zoals ik ben. Ik heb rimpels, een zachte buik en heupen die ooit mijn kracht waren, maar nu de sporen van de jaren tonen. Toch vertelt dit alles mijn verhaal, mijn leven. Mijn man heeft me altijd gezegd dat ik mooi ben. Zelfs na 35 jaar huwelijk kan hij nog naar me kijken alsof we elkaar gisteren pas hebben ontmoet.
Maar onlangs veranderde alles. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me onzeker over mezelf. Het begon met een schijnbaar onschuldig fotootje. Mijn man en ik maakten vakantie aan de kust van Florida – een zeldzame kans om aan de dagelijkse sleur te ontsnappen. We stonden op het strand in badkleding, hij legde zijn armen om mijn taille, en ik glimlachte. Ik wilde dit moment vastleggen en delen met vrienden op sociale media.
Ja, ik wist dat de badkleding alles benadrukte wat ik aan mezelf als imperfectie zie. Maar dat is geen reden om je te verstoppen! Na een paar uur begonnen likes en vriendelijke reacties te verschijnen onder de foto: „Wat een mooi stel!“, „Wat fijn dat jullie al zo lang samen zijn!“. Ik glimlachte… totdat ik een reactie zag van mijn eigen dochter. Ze schreef: „Mama, op jouw leeftijd draag je zoiets niet. En je zou zeker geen dikke zijkanten moeten laten zien. Verwijder die foto maar.“ Ik verstijfde. Het voelde alsof iemand een emmer ijskoud water over me had gegoten.
Dit was geen grap. Ze meende het serieus. Mijn hart kromp ineen. Ik had dit meisje gebaard, ontelbare nachten wakker gelegen, haar gevoed, naar school gebracht, geholpen met haar studie… En nu schrijft ze zoiets tegen me. Ik kon niet anders dan iets doen wat ik niet betreur. Helaas moet ik nu opnieuw leren mezelf te accepteren en lief te hebben.
Ik staarde lang naar het scherm en begon toen langzaam te typen. Ik schreef: „Lieverd, dit zijn onze genen. Over twintig jaar zul je er hetzelfde uitzien. En ik hoop echt dat je tegen die tijd slim genoeg bent om je niet voor je lichaam te schamen.“ Daarna verwijderde ik haar reactie. Maar dat was niet genoeg. Ik besloot dat als zij zich publiekelijk het recht toeëigent om mij te vernederen, ik het volledige recht heb om grenzen te stellen. Ik stopte met het beantwoorden van haar telefoontjes.
Een paar weken later, toen ze om geld vroeg, antwoordde ik koel: „Oh, sorry, alles al uitgegeven aan boodschappen. Daarom heb ik blijkbaar deze dikke zijkanten.“ Ze was beledigd. Eerlijk gezegd kon het me niet schelen. Ik wist dat ik misschien iets te fel reageerde, maar op dat moment verdedigde ik mezelf.
En toch betrap ik mezelf sindsdien op een kritische blik in de spiegel. Soms dek ik mijn buik af met een handdoek als ik mijn badpak aantrek. Ik erger me aan mezelf – want ik weet dat het niet om het lichaam gaat, maar om het feit dat wij vrouwen te vaak anderen toestaan ons te dicteren hoe we zouden moeten leven en eruit zouden moeten zien. Ik heb mijn dochter een les geleerd, maar blijkbaar moet ik nog de belangrijkste les voor mezelf leren: weer trots en zelfverzekerd zijn, precies zoals ik ben.
