Jennifer Aniston, bekend om haar iconische rol in “Friends” en haar optredens in populaire films zoals “We’re the Millers” en “Horrible Bosses”, had een uitdagende jeugd die gekenmerkt werd door een moeilijke relatie met haar moeder, actrice Nancy Dow.
Jennifer’s opvoeding werd ontsierd door constante kritiek en emotioneel trauma toegebracht door haar moeder.
Ondanks de scheiding van haar ouders en de spanning in hun huwelijk, koos Jennifer ervoor om bij haar moeder te blijven, die haar consistent berispte voor vermeende fysieke “gebreken” zoals haar neus, ogen en gewichtstoename tijdens de puberteit.
De onophoudelijke herinneringen aan het “lelijk” zijn eisten hun tol op Jennifer’s zelfvertrouwen en zelfbeeld, waardoor er een kloof ontstond tussen haar fysieke en mentale zelfperceptie en de verwachtingen van haar moeder.
Haar relatie met haar vader was niet sterk, waardoor Jennifer afhankelijk werd van het onvoorspelbare gedrag van haar moeder. Toen Jennifer weerstand bood tegen de kritiek van haar moeder, werd ze met gelach ontvangen, wat het idee versterkte dat ze kritiek in stilte moest accepteren.
Bovendien ondervond Jennifer uitdagingen vanwege dyslexie, een leerstoornis die het lezen, schrijven en spellen beïnvloedt.
Te midden van deze worstelingen begon Jennifer de negatieve beeldvorming die haar moeder van haar had geschilderd in twijfel te trekken. Haar eerste baan in Hollywood landen, gekoppeld aan een neuscorrectie, verhoogde Jennifer’s zelfvertrouwen.
Haar moeder bleef echter ontevreden en bekritiseerde haar publiekelijk, waardoor Jennifer’s vreugde tijdens het “Friends”-tijdperk werd aangetast.
Als reactie op het gedrag van haar moeder, maakte Jennifer de zelfbelofte om de banden te verbreken, waarbij ze zelfs haar huwelijk met Brad Pitt oversloeg. Vijftien jaar gingen voorbij zonder communicatie, waarin Jennifer therapie zocht om de impact van haar uitdagende vormingsjaren te navigeren.
