De laatste tijd gedroeg mijn man zich op een manier die mijn zenuwen op scherp zette. Hij bracht uren buiten huis door zonder te zeggen waar hij heen ging, kwam terug bij het ochtendgloren, en soms kwam hij helemaal niet terug. Wanneer ik hem ernaar vroeg, antwoordde hij kortaf, geïrriteerd, alsof hij iets verborg dat nooit ontdekt mocht worden.
Op een nacht werd ik plotseling wakker en zag hem stilletjes opstaan. Hij dacht dat ik sliep. Hij trok geruisloos schoenen aan, pakte iets uit de gang en liep naar buiten. Mijn hart begon hevig te bonzen; een angstige nieuwsgierigheid dreef me hem te volgen.
Vanuit het raam zag ik hoe hij naar het achterste deel van de tuin liep. Hij keek om zich heen om zeker te zijn dat hij alleen was, en begon toen met snelle bewegingen de grond te graven. Ik bleef roerloos staan, omhuld door duisternis en angst, terwijl ik hem een klein graf zag maken, iets erin legde en het snel weer dichtgooide. Ik kon niet zien wat het was, maar zijn gedrag deed mijn bloed stollen.
De volgende nacht deed hij precies hetzelfde. Ik kon de onzekerheid niet langer verdragen. De volgende ochtend, toen hij naar zijn werk was, pakte ik een schop en ging naar de tuin, vergezeld door onze hond. Ze werd meteen nerveus: ze blafte, snuffelde in de aarde en krabde precies op de plek waar mijn man had gegraven.
De lucht voelde zwaar. Hoe meer we groeven, hoe sterker het gevoel dat er iets verschrikkelijks onder de grond sliep. Toen zag ik de hoek van een oude zak, vochtig en bedekt met modder. Een doordringende, muffe geur ontsnapte uit de omgewoelde aarde. Ik stapte achteruit, maar mijn hond bleef aandringen totdat de zak volledig zichtbaar was.
Mijn handen trilden toen ik hem opende. Binnenin lagen resten van dingen die daar niet hadden mogen liggen: oude kleding, een vrouwenschoen en een klein metalen voorwerp. Het was een hanger. Ik herkende het onmiddellijk. Ik had het jaren geleden gezien, om de nek van een jonge vrouw die met mijn man had gewoond voordat hij met mij trouwde. Hij had me verteld dat ze naar het buitenland was verhuisd… dat hij al lange tijd niets van haar had gehoord.
Op dat moment begreep ik alles. Hij begroef geen afval, geen herinneringen. Hij verborg een duister verleden dat hij met zijn eigen handen had proberen uit te wissen.
En nu ik het weet, kan ik nauwelijks slapen. Elke nacht hoor ik voetstappen in de tuin en het verre geluid van een schop. Ik vrees het moment dat hij ontdekt dat de aarde weer omgewoeld is.
