In het begin dacht ik dat ik het me gewoon verbeeldde. Maar mijn kat begon zich steeds vreemder te gedragen — vooral ’s nachts. En toen keek ik naar de opname van de camera… ik kon mijn ogen niet geloven.
Toen ik besloot een huisdier te nemen, droomde ik van een aanhankelijke, rustige kat die ’s avonds aan mijn voeten zou slapen en zou spinnen. We kozen een volwassen dier — opgevoed, stil, perfect voor een gezellig huis. Maar al in de eerste nacht begreep ik: er was iets niet in orde.
De kat ging niet liggen. Hij stond bij de slaapkamerdeur, zonder te knipperen, alsof hij op iemand wachtte. Zijn ogen weerkaatsten het zwakke licht van het nachtlampje, en zijn lichaam was gespannen, als dat van een jager.
Ik kreeg medelijden en riep hem naar me toe. Hij sprong op het bed en ging bij mijn hoofdeinde liggen. Toen wist ik nog niet dat dit pas het begin was.
Een paar dagen later voelde ik me steeds slechter. Mijn keel begon te kriebelen, ademhalen werd moeilijk, alsof iemand langzaam mijn borst samenkneep. De dokter zei dat ik geen allergieën had.
En toen gebeurde iets waardoor ik echt bang werd.
Midden in de nacht werd ik wakker van een zware druk op mijn borst. De kat zat recht op me, bewoog niet, en keek me strak aan. Zijn blik was te doordringend, bijna menselijk. Ik voelde een rilling over me heen gaan.
De volgende ochtend installeerde ik een camera; ik wilde niet langer gokken. Wat ik op de opname zag, raakte me diep.
Elke nacht, ongeveer op hetzelfde tijdstip, kwam de kat zachtjes naar me toe, ging op mijn borst liggen en begon te spinnen. Hij bewoog niet, probeerde zich niet comfortabeler te maken — hij lag gewoon, alsof hij een missie had.
In het begin dacht ik dat het gewoon genegenheid was. Maar al snel werd duidelijk: hij koos altijd exact dezelfde plek, de plek waar ik de pijn en druk voelde.
Ik werd wakker in een koud zweet, met het gevoel dat iemand me bijna verstikte. Soms leek het zelfs alsof er iemand in de kamer was.
Op een gegeven moment begon ik bijna te geloven dat de kat zag wat ik niet kon zien.
Wanhopig ging ik terug naar de dokter, drong aan op grondige tests. En de diagnose was onverwacht — problemen met mijn schildklier.
Toen ik het aan vrienden vertelde, knikten velen alleen maar: “Katten voelen pijn.” Sommigen zeiden dat ze op pijnlijke plekken gaan liggen om het lijden van hun eigenaar te verlichten, alsof ze hun warmte overbrengen.
Toen begreep ik het — mijn kat probeerde me misschien niet bang te maken. Hij waarschuwde me.
Nu, wanneer hij ’s nachts weer naar me toe komt, jaag ik hem niet weg. Ik laat hem op mijn borst liggen en luister naar zijn gespin, als een rustig kloppend hart. Ik ben niet meer bang. Ik ben dankbaar.
