Mijn dochter was nog maar twee jaar oud toen ze er voor het eerst helemaal door gefascineerd raakte. Onze buren hadden een echte paard in hun tuin. Voor een klein meisje leek dit een wonder: ze kon urenlang naast dit grote, rustige dier doorbrengen.
Ze sloeg haar armen om zijn nek, drukte haar wang tegen zijn zachte manen en streek met haar kleine handjes over zijn warme rug. Soms speelden ze samen op de hooizolder, en soms viel mijn dochter zelfs in slaap midden in het hooi, alsof het haar beste vriend was.
We lachten terwijl we hen bekeken, al maakten we ons van binnen soms zorgen — een paard blijft immers een groot dier. Maar vanaf het allereerste moment was duidelijk: dit paard was bijzonder intelligent en rustig, bijna alsof het begreep dat er een kind voor hem stond dat speciale zachtheid nodig had.
Dit duurde maanden. Onze dochter raakte steeds meer gehecht aan het paard, en het dier gaf haar liefde volledig terug. Maar op een dag klopte onze buurman aan de deur, met een ernstige blik die we niet van hem gewend waren.
— “We moeten praten,” zei hij zodra hij binnenkwam.
— “Is er iets gebeurd? Heeft mijn dochter iets verkeerd gedaan?” vroeg ik bezorgd.
— “Nee,” schudde hij zijn hoofd. “Maar het gaat over je dochter. Jullie moeten haar absoluut naar een dokter brengen.”
Mijn hart sloeg een slag over.
— “Waarom? Is er iets mis?”
Toen hoorde ik iets verschrikkelijks.
De buurman legde uit dat zijn paard, getraind en gewend om veranderingen in de gezondheid van mensen aan te voelen, de laatste tijd vreemd had gereageerd rondom onze dochter.
Ze speelde niet langer rustig, maar snuffelde vaak bezorgd aan het meisje, alsof ze probeerde iets te begrijpen, en soms positioneerde ze zichzelf zelfs tussen het kind en anderen, alsof ze haar wilde beschermen.
Aanvankelijk dachten we dat het gewoon de grillen van het dier waren, maar zijn woorden maakten ons ongemakkelijk.
We gingen toch naar de dokter. Na een onderzoek kregen we een angstaanjagende diagnose te horen: onze tweejarige dochter had kanker. Maar dankzij het feit dat de ziekte in een vroeg stadium werd ontdekt, konden de artsen op tijd ingrijpen.
Vandaag is onze dochter gezond en levendig. Ze houdt nog steeds van spelen met het paard van de buren, en wij kijken naar dit dier met diepe dankbaarheid. Want het was het paard dat ons als eerste waarschuwde dat we aandacht moesten besteden aan de gezondheid van ons kind.
