Het was een perfecte dag voor een gezinsuitstapje. De zon scheen, vrolijk gelach vulde de lucht en de interactieve dierentuin stond vol opgewonden kinderen die van het ene verblijf naar het andere renden.
Onder hen beleefde een klein meisje het gelukkigste avontuur van haar korte leven.
—Mama, kijk die gigantische schildpad! —riep ze, springend van blijdschap.
—En die konijnen! Papa, mogen we er een paar thuis hebben?
Haar ouders keken elkaar aan en glimlachten. Haar zo zien stralen van geluk was het mooiste cadeau dat ze zich konden wensen.
Toen ze bij het gebied met de otters kwamen, gebeurde er iets magisch.
Een van hen —een kleine met glanzende ogen en natte vacht— zwom recht op het meisje af. Ze klom op een rots, keek nieuwsgierig en stak haar pootjes uit alsof ze het meisje wilde aanraken.
Het meisje bukte zich en aaide haar voorzichtig. De otter liep niet weg; integendeel, ze kwam dichterbij, wiebelde met haar snorharen en snuffelde aan haar met aanhoudende nieuwsgierigheid.
De bezoekers rondom bleven stilstaan. Het tafereel was zo lief dat velen hun telefoons pakten om het moment vast te leggen.
Maar plotseling veranderde alles.
De otter stopte met spelen. Ze begon onrustig in cirkels te zwemmen, keerde steeds terug naar het meisje, raakte haar buik met haar pootjes aan, piepte zachtjes en sloeg tegen de rots… er was iets anders aan haar gedrag.
—Misschien is ze gewoon moe —zei de vader, het afdoend—. Laten we verdergaan.
De familie liep weg, maar nog voordat ze het gebied verlieten, kwam een man in een dierentuinuniform haastig op hen af.
—Pardon —zei hij met een vriendelijke maar serieuze stem—. Heeft uw dochter gespeeld met onze otter Luna?
—Ja, ze was zo schattig —antwoordde de moeder, glimlachend.
De man knikte, haalde diep adem en liet zijn stem zakken:
—Alsjeblieft, raak niet in paniek… maar ik raad u aan uw dochter zo snel mogelijk naar de dokter te brengen.
De ouders stonden perplex.
—Waarom? Is er iets gebeurd? Is de otter ziek?
—Nee, dat niet —legde de medewerker snel uit—. Luna is een heel speciaal dier. Ik werk al vijf jaar met haar, en ik heb iets ongelooflijks opgemerkt: elke keer dat iemand ziek is, vooral kinderen, reageert ze precies zo. Onrustig, maakt geluidjes, probeert hun buik of borst aan te raken…
De moeder keek hem ongelovig aan.
—Bedoelt u dat… ze ziekten kan detecteren?
—Het lijkt onmogelijk, maar het klopt. Niet één keer, maar meerdere keren. Een jaar geleden rook ze een kind op dezelfde manier als vandaag… en dagen later ontdekten de artsen een tumor in een vroeg stadium. Sindsdien nemen we dit gedrag altijd zeer serieus.
Er viel een diepe stilte.
Diezelfde middag namen de ouders, nog steeds twijfelend maar bezorgd, hun dochter mee naar het ziekenhuis.
Na verschillende onderzoeken keek de dokter hen ernstig maar hoopvol aan:
—U hebt het juiste moment gekozen om te komen. Wat ze heeft, is nog in een beginstadium… en we zijn precies op tijd om het te behandelen.
Tranen stroomden over het gezicht van de moeder. De vader verborg zijn gezicht in zijn handen, niet in staat te geloven wat hij hoorde.
Dagen later, toen het meisje al beter was, keerde de familie terug naar de dierentuin. Ze liep naar de vijver, zocht Luna en fluisterde glimlachend toen ze haar bij de rand zag zwemmen:
—Dank je, Luna. Je hebt mijn leven gered.
En de otter, alsof ze elk woord begreep, hief haar kop op en wiebelde zachtjes met haar snorharen, voordat ze weer onderdook in het water.
