Martha, een 72-jarige grootmoeder, leerde een harde les over liefde en familie toen haar kleindochter Riley misbruik maakte van haar vrijgevigheid. Na het verlies van haar echtgenoot Bill, en later haar dochter Angela, wijdde Martha haar hele leven aan de opvoeding van Riley. Ondanks haar eenvoudige bestaan als bibliothecaresse zorgde ze er altijd voor dat Riley niets tekortkwam: een veilige basis en een jeugd vol liefde.
Jaren later worstelde Riley, inmiddels een ambitieuze jonge vrouw, met de kosten van haar droombruiloft. Toen Martha haar verdriet zag, brak haar hart. In een groot gebaar besloot ze haar huis, waarin ze veertig jaar had gewoond, te verkopen om de extravagante bruiloft te financieren. Het geld maakte ze rechtstreeks over naar de leveranciers, vastbesloten om haar kleindochter gelukkig te zien. Maar naarmate de trouwdag dichterbij kwam, merkte Martha tot haar pijn dat ze nergens bij betrokken werd.
Uit nieuwsgierigheid reed ze naar Riley’s appartement, waar ze de schokkende waarheid hoorde: ze was niet welkom op de bruiloft. Riley verklaarde dat zij en haar verloofde Daniel een “strikte leeftijdsgrens” hadden en dat ze een “vibe” wilden die geen “saaie” volwassenen boven de 65 toeliet. Martha was verbijsterd—goed genoeg om te betalen, maar niet om aanwezig te zijn. Met tranen van verraad op haar wangen reed ze weg.
Diezelfde avond besloot ze in actie te komen. Dankzij een trucje dat ze kende uit detectiveboeken, belde ze haar bank en liet de overgemaakte bedragen terughalen. Twee weken later kreeg ze een paniekerig telefoontje van een snikkende Riley: de betalingen waren mislukt en de bruiloft lag in duigen. Martha antwoordde kalm dat Riley misschien iemand onder de 65 kon vragen om het op te lossen, en hing toen op.
Enkele dagen daarna stond Riley met betraande ogen op de stoep van haar grootmoeder. Ze gaf toe dat ze zich zo had laten meeslepen door het plaatje van een perfecte bruiloft, dat ze was vergeten wie ze werkelijk was—en wie haar had grootgebracht. Martha zag de oprechte spijt in de ogen van haar kleindochter en vergaf haar. Samen planden ze een nieuwe bruiloft: eenvoudig, mooi, en gehouden in een gemeenschappelijke tuin. Toen Martha haar kleindochter naar het altaar begeleidde, zei Riley: “Dit is de vrouw die mij al meer dan eens heeft gered.”
Die dag werd de bruiloft, gevuld met liefde en gelach, een symbool van tweede kansen—en van de ware betekenis van familie.
