Zijn naam was Timur. Een rijke, zelfverzekerde man, gewend om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Op een druk feest, een beetje aangeschoten, sprak hij een zin uit die zijn leven voorgoed zou veranderen:
— Wedden dat ik ga trouwen met het molligste meisje van de stad — zonder ook maar te knipperen!
De vrienden lachten. Maar hij hield zijn woord.
Een week later vroeg hij Leila ten huwelijk — een vriendelijke, vrolijke en een beetje verlegen vrouw, die door iedereen werd onderschat. Zij wist niets van de weddenschap. Ze zag alleen een kans — niet op rijkdom, maar op een echt gezin.
Het huwelijk was weelderig. Maar midden in het feest, toen de gasten wachtten op de eerste dans van het bruidspaar, stapte Leila het podium op en zei:
— Ik heb ook een verrassing voor jullie.
Ze liet haar cape vallen en begon te dansen. Flexibel, vol vertrouwen, prachtig — tegen alle verwachtingen in. Het publiek stond op en klapte. Timur zat versteld: voor hem stond geen “slachtoffer van een weddenschap”, maar een vrouw vol waardigheid, talent en ziel.
In het begin was hij koel naar haar toe. Gewoonte. Maar Leila vroeg niet om liefde. Ze leefde gewoon — bakte, lachte, hielp de buren, gaf online danslessen. In huis werd het echt warm.
Toen Timur een groot geldbedrag verloor en gebroken thuis kwam, zei ze geen woord. Ze zette gewoon een kop thee voor hem neer en fluisterde:
— Geld komt en gaat. Het belangrijkste is dat je thuis bent.
Toen omhelsde hij haar voor het eerst echt.
Maanden gingen voorbij. Timur veranderde. Hij begon niet meer met geld te smijten, vroeg advies aan zijn vrouw, luisterde naar haar.
En toen — restaurant, ring, knielende man:
— Leila, ik trouwde met je voor een weddenschap. Maar nu — uit liefde. Wil je nog eens met me trouwen?
— Ik ben al de jouwe. Nu — uit liefde, — antwoordde ze.
Leila kreeg een idee:
— Ik wil een studio openen voor vrouwen zoals ik. Niet voor perfecte vrouwen — maar voor echte vrouwen.
Timur geloofde in haar. Hij investeerde geld, zij investeerde haar ziel. Drie maanden later sprak de hele stad erover: “Timurs vrouw — dat mollige danseresje? Ze is een ster!”
Maar er waren ook spotters. Een oude vriend zei:
— Meen je dat serieus? Het was toch maar een grap, een weddenschap!
— Ja, — antwoordde Timur rustig. — Maar dankzij die weddenschap ontmoette ik mijn lot.
Toen Leila ontdekte dat ze zwanger was, huilde Timur. Hij reed zelf met haar naar de dokter, las boeken over ouderschap, koos de kinderwagen. Hij was alleen bang om te verliezen.
In de zevende maand brak het bijna af. Ziekenhuis. Dreigende vroeggeboorte. Timur stond niet van de deur van de kamer af.
— Hopelijk gaat alles goed met hen…
Twee dagen later — operatie. Een schreeuw.
— Een meisje, — zei de arts. — Klein, maar sterk.
Timur huilde, voor het eerst zonder schaamte.
— Ik was niet klaar om echtgenoot te zijn, niet klaar om vader te worden. Maar nu ben ik tot alles bereid. Voor jullie.
Diezelfde zaal, waar ooit hun vreemde bruiloft was. Op het podium — een meisje in een champagnekleurige jurk.
— Dit lied draag ik op aan mijn ouders. Hun liefde begon met een weddenschap… maar werd het mooiste bewijs dat wonderen echt bestaan.
Ayla zingt. In de zaal houden Timur en Leila elkaars handen vast.
Hij is grijs geworden. Zij — nog steeds hetzelfde.
Na het bal gingen ze naar de veranda, waar ze ooit voor het eerst dansten.
— Ik geloofde niet dat het zou lukken, — fluisterde Leila.
— Ik ook niet, — antwoordde hij. — Totdat ik jou ontmoette.
De muziek begon opnieuw — hun huwelijkslied.
En onder de sterren draaiden ze samen rond.
Alsof het de eerste keer was.
Alsof het voor altijd was.
