Een jonge moeder liet de kat naast haar zieke zoon slapen — en een maand later was ze verbluft door wat er gebeurde. Ze was tientallen keren gewaarschuwd: “Laat geen katten bij pasgeborenen, zeker niet bij zieke kinderen.” Maar uitgeput door slapeloze nachten en het gehuil van haar baby besloot Clara alle regels te negeren.
Vanaf de eerste dagen na de bevalling voelde ze dat haar kindje bijzonder was. Een klein, warm hoopje in een blauw rompertje en roze mutsje, nauwelijks groot genoeg om op haar borst te liggen. Maar de vreugde werd al snel gevolgd door bezorgdheid: de artsen vertelden dat haar baby een aangeboren hartafwijking had. Niet levensbedreigend, maar wel iets wat stilte en voorzichtigheid vereiste. “Het belangrijkste is: laat hem niet huilen,” zeiden de artsen.
Toch was het onmogelijk om de tranen van de baby te beheersen. Elke keer dat hij huilde, schudde zijn lijfje, werden zijn lippen bleek, stokte zijn ademhaling. In wanhoop fluisterde Clara: “Adem, lieverd, alsjeblieft adem…” — maar het hielp slechts kort.
De nachten werden een marteling. De baby kreeg moeite met ademhalen door hoesten, terwijl de moeder wanhopig wakker bleef. Haar man, Dmitri, probeerde aanvankelijk te helpen, maar al snel nam irritatie de overhand.
— Je hebt hem verwend, zei hij moe. Hij heeft discipline nodig, niet jouw eindeloze tranen.
— Hij is nog geen maand oud, antwoordde Clara wanhopig. Zijn hart kan het niet aan.
Maar Dmitri wuifde haar zorgen weg. Zijn koude woorden deden meer pijn dan enig verwijt.
Op een nacht, terwijl de baby weer uitputtend huilde, zakte Clara radeloos in de stoel naast het wiegje. Plotseling sprong de grijze gestreepte kat Barsik, zachtjes op de vloer lopend, direct naast de baby.
— Nee! schreeuwde Clara en sprong naar hem toe.
Maar de baby kalmeerde onmiddellijk. Het hoesten stopte, de ademhaling werd gelijkmatig, en Barsik krulde zich op, legde zijn pootje op de buik van het jongetje. Hij zuchtte vredig en sliep voor het eerst in dagen diep.
Clara kon haar ogen niet geloven. Op dat moment kwam Dmitri de kamer binnen. Toen hij het tafereel zag, werd hij bleek.
— Ben je gek geworden? siste hij. Dit dier kan de baby wurgen! Of hem ziek maken!
— Kijk zelf, fluisterde ze. Hij is rustig. Hij ademt.
Maar haar man weigerde te luisteren en vertrok met een klap van de deur. Clara bleef alleen achter. Alleen het regelmatige ademhalen van haar zoon en het zachte spinnen van de kat vulden de kamer.
Vanaf die nacht kwam Barsik zelf naar het wiegje. Elke keer dat hij naast de baby ging liggen, sliep de jongen zonder hoesten of benauwdheid. Maar mensen oordeelden. Buren fluisterden, familieleden schudden hun hoofd. Zelfs Clara’s zus, Marina, zei eens:
— Dit is krankzinnig! Katten verspreiden ziekten. Je brengt je kind in gevaar!
— Zonder hem slaapt hij niet, antwoordde Clara. Hij krijgt moeite met ademhalen als Barsik er niet is.
Marina draaide zich af met minachting. Maar Clara wist: laat iedereen haar maar gek noemen, zij zou doen wat haar zoon redt.
Weken gingen voorbij. De jongen werd sterker, zijn huid kreeg een roze gloed, de ademhaling werd rustig. Maar op een dag werd Dmitri opnieuw boos toen hij de kat naast de baby zag:
— Of de kat, of ik!
Bij zijn geschreeuw schrok de baby en snikte, maar Barsik kwam dichterbij, raakte zijn neus aan en spinde zacht. Het kindje kalmeerde onmiddellijk.
Clara keek Dmitri aan:
— Ik jaag degene niet weg die onze zoon helpt.
Een maand later kwamen ze voor controle. Arts, ervaren dokter Prochorov, bladerde door het dossier en trok verbaasd zijn wenkbrauwen op:
— Zijn toestand is aanzienlijk verbeterd. De hartslag is rustig, de ademhaling stabiel. Wat hebben jullie gedaan?
Clara was verbaasd, maar bekende:
— We lieten de kat naast hem slapen.
De dokter knikte bedachtzaam:
— Klinkt ongewoon, maar het is mogelijk. Katten, met hun warmte en spinnen, hebben inderdaad een therapeutisch effect — ze stabiliseren ademhaling en hartslag, en verminderen angst. Zorg er wel voor dat het dier gezond is. Misschien is jullie kat wel zijn medicijn geweest.
Dmitri stond naast haar, verbluft. Zijn blik was niet langer boos.
— Sorry, fluisterde hij. Ik geloofde het niet.
— Wij ook niet, glimlachte Clara. Maar blijkbaar geloofde onze zoon het eerst.
Die avond stond Dmitri lang bij het wiegje, terwijl hij keek hoe Barsik zich naast de baby had opgerold. Hij streelde de kat en fluisterde:
— Zorg goed voor hem.
Clara keek vanachter de deur, haar handen gebald. In het huis waar onlangs nog angst en tranen heersten, klonk nu alleen het zachte spinnen en het regelmatige ademhalen van haar kind.
Soms komt liefde en redding op manieren die we nooit hadden verwacht.
En jij, denk je dat katten echt een genezend vermogen hebben, of is het gewoon toeval? Deel je mening in de reacties.
