Kleine Klara droomde al maanden van de dierentuin. Ze trok iedere avond aan de hand van haar moeder, wijzend naar een flyer met een giraffe die op de koelkast was geplakt.
— Mam, pap, alsjeblieft, ik wil de dieren zien! — bleef ze herhalen.
Haar vader, Mikhail, kwam thuis na een twaalfurige werkdag en was zelfs moe van zijn eigen adem.
Haar moeder, Anna, kwam terug van werk en verdween in een eindeloze stroom van taken — koken, schoonmaken, rapporten.
— Niet nu, Klara — zeiden ze telkens. — Later.
En dat “later” brak telkens weer haar kleine hart.
Op zaterdagen trok Klara haar roze jurkje aan en ging bij de deur zitten, haar schoentjes op haar knieën.
Ze wachtte op een wonder.
Maar het wonder kwam maar niet.
Totdat Mikhail op een dag uitbarstte.
— Hoe lang nog die dierentuin! — gromde hij. — Zie je niet hoe moe ik ben?
Klara antwoordde niet. Ze keek hem gewoon recht in de ogen. Misschien was het die blik die iets in hem smolt.
De volgende ochtend zei hij:
— Maak je klaar. We gaan naar de dierentuin.
Klara’s vreugde was zo groot dat het leek alsof het appartement lichter werd.
Anna kon haar glimlach niet verbergen, al bromde ze nog uit gewoonte:
— Hopelijk is het de moeite waard.
De rit was gevuld met gemopper en files, maar Klara merkte niets. Ze zag alleen de poort met het bord “Dierentuin” voor zich.
Eerst kwamen de olifanten — enorm, majestueus.
Toen de leeuwen — slaperig en ongeïnteresseerd.
De ouders verveelden zich en keken op hun telefoons.
Klara’s droom leek te vervagen.
En toen — stilte. Een afgelegen hoekje, groen gras achter glas, stenen.
En daar — een klein donker figuurtje.
Een gorillababy.
Hij keek haar recht aan.
Klara liep dichterbij en legde haar hand op het glas.
De gorillababy stak zijn kleine handje op en raakte het glas aan.
— Hallo — fluisterde ze. — Ik heb op je gewacht.
En alsof hij het begreep — knikte hij zachtjes.
Een menigte verzamelde zich. De ouders draaiden zich om — en voor het eerst in lange tijd hoorden ze hun dochter écht lachen.
Zuiver, oprecht, echt.
En plotseling stak de gorillababy zijn hand op en zwaaide naar haar.
Een echte, bewuste groet.
Klara lachte en zwaaide terug.
En een moment later verscheen de moedergorilla — groot, rustig. Ze liep naar de baby, omhelsde hem en duwde hem zacht terug naar het glas, alsof ze zei:
“Kijk, leer, zo toont men liefde.”
Anna bleef stil. Mikhail kon zijn ogen niet afhouden.
— Ze is een betere moeder dan wij — fluisterde Anna.
Mikhail antwoordde niets — hij knikte alleen.
Klara draaide zich om:
— Zie je, mama? Hij zwaaide naar me!
Anna ging zitten, omhelsde haar dochter. Mikhail ging naast hen zitten.
Voor het eerst in lange tijd waren ze gewoon een gezin.
De gorilla leidde zijn baby terug in de schaduw, maar stak nog één keer zijn hand op — als afscheid.
Klara legde haar hand tegen het glas:
— Dag, vriend.
Toen ze naar de uitgang liepen, zei Mikhail zacht:
— Klara, sorry. Dat ik niet naar je luisterde.
Anna kneep in zijn hand.
— We zullen het anders doen.
En diep in het verblijf zat de moedergorilla, haar kind in haar armen, en keek hen na.
En die blik zei meer dan duizend woorden.
Soms, om te begrijpen wat het betekent om ouder te zijn, hoef je alleen maar te zien hoe iemand anders kan liefhebben.
