Valentina sloeg de deur van de wasmachine met een harde klap dicht. Het geluid van metaal weerkaatste door het kleine tweekamerappartement. Ze mompelde door haar tanden:
— Hij nam zelfs de hond niet mee. Alleen de rekeningen en dat beest hier achtergelaten.
Vanuit de bank hief Zenit zijn hoofd op — een grote Duitse herder met een strak omgesnoerde halsband rond zijn sterke nek. Zijn gele ogen staarden recht naar Valentina. Haar man noemde het trouw. Voor haar leek het alsof zijn blik vol verwijt zat.
— Kijk niet zo, — bromde ze. — Jij bent zijn hond, niet de mijne.
— Mama, word niet boos op Zenit, — klonk een zacht stemmetje.
Op het tapijt zat Katya, een krullig meisje in een te grote rode trui. Ze hield de staart van de hond vast als een touw, maar Zenit bewoog zich geen centimeter.
— Ik zei toch, trek er niet aan, hij is geen speelgoed.
— Hij houdt van me, — antwoordde Katya serieus. — Hij laat het altijd toe en helpt me.
Valentina glimlachte bitter:
— Helpt? Jouw “helper” hielp niet toen je vader wegging. Niet met de huur, niet met boodschappen. Alleen maar eten voor twee.
Katya fronste teleurgesteld:
— Hij is mijn beste vriend.
En Zenit leek de spanning te voelen. Hij kwam dichterbij en zijn krachtige lichaam beschermde het meisje tegen de rand van de tafel, waar een glazen beker gevaarlijk stond. Zijn borst drukte zacht tegen haar rug, als een schild.
Valentina snuifde:
— Precies. Altijd in de weg.
— Nee, mama, — lachte Katya terwijl ze zijn zijde aaide. — Hij helpt echt. Kijk.
Ze duwde een blokje, dat onder de bank rolde. Het meisje reikte ernaar, maar haar armen waren te kort.
— Mama, het is weggerold!
Valentina wilde helpen, maar Zenit duwde het blokje voorzichtig met zijn poot terug naar het meisje.
— Zie je, mama? Hij hielp!
Valentina voelde haar hart samentrekken. Het leek alsof achter elke beweging echte zorg schuilging. Ze herinnerde zich de nachten dat hij Katya een deken bracht als ze huilde of een kopje terugduwde als het omviel. “Hij vraagt gewoon aandacht,” sprak ze tegen zichzelf.
Katya omhelsde Zenit om zijn nek:
— Goed gedaan.
De hond drukte zich tegen het meisje, zijn blik ontmoette die van Valentina — serieus en aandachtig, alsof hij elk woord begreep.
— Doe niet alsof je slim bent. Je bent maar een hond, — barstte ze los. — Je kunt niets goedmaken.
— Mama, schreeuw niet tegen hem! — voor het eerst stond Katya op om niet haar moeder, maar iemand anders te verdedigen.
Bij die woorden voelde Valentina een steek in haar hart.
Boven hoorde ze een klap tegen de radiator — de buurman schreeuwde:
— Rustig daar!
— Bemoei je met je eigen zaken! — brulde ze, zich weer tot de hond draaiend. — Iedereen haat je, je brengt alleen maar ongeluk.
Zenit bewoog zich niet. Hij duwde een klein bekertje naar het meisje. Katya klapte in haar handen.
Valentina wilde zeggen dat het niets betekende, maar het besef kwam te laat: haar man was weg, maar de hond bleef. En nu begreep ze dat daar iets groters achter zat.
Een paar minuten later zat Katya op de bank met de knuffelbeer die Zenit nooit aan iemand gaf. En nu bracht hij hem zelf naar het meisje.
— Dank je, Zenit, — fluisterde Katya terwijl ze zijn neus zacht met haar lippen raakte.
— Katya, dat mag niet! — schreeuwde Valentina.
Maar het was te laat. Zenit deed iets waardoor Valentina stokstijf bleef staan: hij legde zijn massieve hoofd zacht tegen het gezicht van het kind. Rustig. Zeker.
— Mama, heb je het gezien? — fluisterde Katya. — Hij kuste me terug!
Valentina’s hart bonsde. Dit was meer dan hondentrouw. Het was een echte verbinding.
De buurman sloeg nog eens op de radiator, maar ze hoorde het niet meer. In de kamer waren alleen haar dochter en de hond — de trouwe beschermer van hun kleine wereld.
Katya fluisterde:
— Ik hou van je, Zenit.
Valentina ging op de bank zitten, tranen stroomden vanzelf:
— Hij had je mee moeten nemen… Maar misschien liet hij je voor haar achter.
— Mama, nu is hij van ons, — glimlachte Katya.
En die nacht voelde Valentina, voor het eerst in maanden, echte veiligheid.
