In een klein stadje werd op middelbare school nr. 17 een open les over veiligheid gehouden. Studenten, leraren en ouders vulden het auditorium, nieuwsgierig wachtend op de demonstratie. Op het podium verscheen een uniformagent, naast hem liep rustig zijn metgezel — een Duitse herder genaamd Rex.
Op het eerste gezicht leek Rex ontspannen, bijna lui, maar zijn scherpe ogen analyseerden elk gezicht in de menigte. De leerlingen fluisterden en lachten zachtjes. De agent glimlachte trots:
— Het is niet zomaar een hond. Het is mijn partner. En hij vergist zich nooit.
De show begon. Op bevel van de agent vond Rex een nepwapen dat in een rugzak was verstopt en vervolgens een markeerstift in de zak van een vrijwilliger. Het publiek klapte en keek vol bewondering naar zijn precisie.
Maar net toen de presentatie bijna ten einde was, veranderde er iets. Rex’ lichaam spande zich aan, zijn nekhaar ging overeind en zijn blik richtte zich op de menigte. Plotseling sprong hij vooruit met een grom.
— Rex, rustig! —riep de agent, maar de hond luisterde niet.
Rex viel een meisje in de derde rij aan. Ze heette Maria, een verlegen en teruggetrokken leerling. Hij duwde haar op de grond, terwijl haar schrift naast haar viel. Het auditorium barstte uit in geschreeuw. Leraren renden te hulp, en de agent, nog steeds de lijn vasthoudend, zei verbaasd:
— Hij handelt nooit zonder reden… nooit.
Maria beefde en huilde. Velen dachten dat het een fout van de hond was, maar de agent leek niet overtuigd.
— Meisje —zei hij serieus—, ik heb u nodig op het bureau, samen met uw ouders. Het is slechts een procedure.
De ouders protesteerden, maar Rex bleef grommen, zijn blik niet van het meisje afwendend. Zijn instinct zei dat er iets anders aan de hand was.
Op het politiebureau werden Maria’s vingerafdrukken genomen. Minuten later gaf het systeem een alarm. Toeval? De agenten stonden verstijfd.
De vingerafdrukken behoorden tot iemand die in de federale database van gezochte criminelen stond.
De agent keek haar koel aan:
— Wilt u het zelf vertellen, of zal ik het dossier lezen?
Maria haalde diep adem. Haar uitdrukking veranderde volledig: het bange meisje verdween, en een vrouw met een vastberaden blik verscheen.
— Goed —zei ze rustig—. Het spel is voorbij.
Haar echte naam was Anna. Ze was geen zestien, maar dertig jaar oud. Een zeldzame aandoening zorgde ervoor dat haar lichaam niet ouder werd, waardoor ze eruitzag als een tiener.
Al jaren was ze op de vlucht voor de politie. Ze had inbraken, fraude en juwelendiefstallen gepleegd, en wist altijd te ontsnappen zonder een spoor achter te laten, omdat niemand een “leerling” verdacht.
Ze wisselde van school en naam, en deed alsof ze een wees was die bij verschillende gezinnen woonde.
— Niemand had het ooit geraden —glimlachte ze—. Als het niet voor mijn koppige hond was geweest, was ik nog vrij.
De agent keek kalm:
— Mensen kunnen liegen, Anna. Maar Rex… die vergist zich nooit.
