Drie jaar nadat Adam abrupt een einde maakte aan onze vijf jaar durende relatie, kon ik nog steeds niet verder. Zijn stilte en het gebrek aan afsluiting achtervolgden me, vooral nadat hij een jaar later begon te daten met Miranda, mijn voormalige vriendin. Hun perfecte sociale media posts deden pijn, en ondanks dat ik mezelf voorhield haar te blokkeren, kon ik het niet. Toen Adam’s moeder, Lena, onverwachts belde om me te vragen haar trouwjurk te ontwerpen, was ik verbijsterd. We waren nooit close geweest, maar haar warme toon en complimenten over mijn werk verzachtten mijn aarzeling, en ik stemde met tegenzin in, nieuwsgierig ondanks mezelf.
Ik stopte mijn hart in de jurk, creëerde iets etherisch en dromerigs, zonder ooit te vermoeden wat er nog zou komen. Toen ik op de bruiloft aankwam, in het schilderachtige landhuis, overviel me een gevoel van ongemak. En toen zag ik het—aandachtstrekkende banners met Adam’s naam en de mijne. Mijn verbazing veranderde in woede toen Adam verscheen en alles bekende. Miranda had hem gemanipuleerd door een oude video te gebruiken om hem ervan te overtuigen dat ik geen kinderen wilde, waardoor onze relatie werd vernietigd. Hij kwam pas maanden later achter de waarheid, en deze uitgebreide opzet was zijn manier van zich verontschuldigen en vragen om een tweede kans.
Toen Adam op zijn knie zakte, met tranen in zijn ogen, besefte ik dat mijn liefde voor hem nooit was verdwenen. Tegen mijn beter weten in fluisterde ik “ja,” en alles viel op zijn plaats. Lena’s plan om ons weer samen te brengen, had gewerkt. Stylisten, mijn ouders, en zelfs een ambtenaar van de burgerlijke stand verschenen alsof het afgesproken was, klaar om mij te transformeren tot de bruid die ik me die dag nooit had voorgesteld te zijn. Terwijl ik naast Adam stond bij het altaar in de jurk die ik met mijn eigen handen had gemaakt, voelde ik een overweldigend gevoel van vrede en een sprankje hoop voor de toekomst.
Later die avond, terwijl we samen op het balkon stonden, uitte Adam zijn diepe spijt dat hij de leugens van Miranda had laten verpesten wat we hadden. Zijn oprechtheid en kwetsbaarheid brachten herinneringen terug aan de man op wie ik ooit verliefd was. Hoewel ik de pijn die hij had veroorzaakt niet kon negeren, zag ik in zijn ogen een oprechte wens om alles goed te maken. Hij beloofde de rest van zijn leven te wijden aan het bewijzen van zijn liefde, en ik wist dat hij het meende.
Op dat moment besloot ik opnieuw in ons te geloven. De pijn en het verdriet van de afgelopen jaren verdwenen niet, maar ze begonnen zich aan te voelen als de stapstenen die ons weer naar elkaar leidden. Hand in hand gingen we terug naar de receptie, klaar om de toekomst te omarmen die we ooit gedroomd hadden, nu met een tweede kans om het goed te doen.
