Aanvankelijk hechtte Dasha er geen belang aan.
Sasha was nog maar een paar weken oud toen ze voor het eerst opmerkte dat hij het leuk vond om zijn gezicht in het kussen te verstoppen. Hij lag als een klein bolletje, handjes onder zijn borst, benen opgetrokken, neus verborgen.
— Kijk eens, — lachte ze terwijl ze een filmpje maakte. — Onze zoon speelt verstoppertje!
Maar later, toen ze de opname opnieuw bekeek, veranderde haar lach in bezorgdheid. Veertig minuten — geen beweging. Hij lag gewoon, met zijn gezicht in het matras gedrukt.
— Semyon! Kom hier, — riep ze haar man.
Hij kwam slaperig naar buiten met een kop koffie.
— Ach, zo ligt hij gewoon lekker, Dasha. Maak je geen zorgen.
Maar zij maakte zich wél zorgen.
Met de dag werd het gedrag van de baby steeds vreemder. Zodra ze hem neerlegde, krulde hij zich op en verborg zijn gezicht. Zelfs tijdens de slaap. Zelfs wanneer ze hem oppakte. Als ze zong — keek hij niet. Als ze lachte — reageerde hij niet.
Op een dag realiseerde ze zich: hij had haar nog nooit in de ogen aangekeken.
Tegen de derde maand sliep Dasha bijna niet meer. ’s Nachts zat ze bij het wiegje, luisterend naar zijn ademhaling, bang dat ze hem ooit niet zou horen.
— Er is iets mis, — fluisterde ze.
— Je bent gewoon moe, — zuchtte Semyon.
Maar hij zag niet hoe Sasha opschrok van licht, hoe hij huilde als iemand anders hem oppakte.
Die dag besloot Dasha haar zoon mee te nemen naar het park. Misschien zou frisse lucht helpen.
De zon streelde zacht het gras, kinderen lachten om zich heen, renden achter zeepbellen aan. Ze zette Sasha op een kleedje — hij hief zijn hoofd op, luisterde naar de geluiden… en drukte meteen weer zijn gezicht in de stof.
Een hond rende voorbij, bellen rinkelden, iemand speelde gitaar. En Sasha — alsof hij in een cocon zat.
Dasha voelde paniek in zich opkomen.
’s Avonds dwaalde ze over websites, las verhalen van anderen — ‘sensorische stoornissen’, ‘vroegtijdige tekenen van autisme’. Alles klonk beangstigend, maar haar hart wist: dit was iets anders.
Laat in de nacht, toen haar zoon opnieuw met zijn gezicht naar beneden lag en niet bewoog, hield ze het niet meer.
— Genoeg. Ik bel de dokter.
Haar stem beefde:
— Mijn kind verstopt constant zijn gezicht… Hij reageert niet, kijkt niet, glimlacht niet.
— Breng hem morgenochtend maar, — antwoordde de verpleegster. — We zullen kijken.
De ochtend voelde eindeloos. In de auto hield Dasha Sasha in haar armen, zonder hem uit het oog te verliezen.
In de kliniek werden ze meteen geholpen. Een jonge arts met een zachte stem onderzocht de baby zorgvuldig: spieren, oogcontact, reflexen. Toen pakte ze een rammelaar en schudde deze rechts. Geen reactie. Links — stilte.
— Heeft hij ooit op harde geluiden geschrokken? — vroeg de arts.
Dasha schudde haar hoofd.
De arts keek serieus.
— We moeten zijn gehoor testen. Mogelijk aangeboren doofheid.
Die woorden raakten haar alsof de lucht werd doorboord.
— Dat betekent… hij hoort niet? — bracht Dasha uit.
— We weten het nog niet zeker. Maar als een kind niet hoort, sluit hij zich vaak af van de wereld. Hij verstopt zich — niet van jullie, maar van de stilte.
Twee uur later was alles duidelijk.
De resultaten toonden bilaterale sensorineurale doofheid. Ernstig.
— Maar u bent op tijd gekomen, — zei de arts. — We kunnen helpen. Het belangrijkste is dat hij niet in stilte blijft.
Dasha hield Sasha in haar armen, kuste hem op het hoofd, tranen vielen op zijn haar.
— We zullen hem deze wereld laten zien. Echt waar.
De eerste weken met de gehoorapparaten waren zwaar. Hij schrok van geluiden — de koelkast, de wind, haar stem. Elke dag opnieuw.
Maar ze gaf niet op. Ze ging voor hem zitten en herhaalde:
— Hallo, Sasjka. Dit is mama. Ik hou van jou.
En op een dag, na een maand, draaide hij zijn hoofd. Zijn ogen vonden de hare.
En voor het eerst — glimlachte hij.
Dasha bedekte haar mond met haar handen.
— Hij heeft gehoord… — fluisterde ze.
Sindsdien verstopt Sasha zijn gezicht niet meer.
Hij is gewoon niet meer bang voor de wereld.
Omdat die wereld nu tegen hem spreekt — met een stem van liefde.
