In Keene, New Hampshire, reageerde agent Jason Short onlangs op een dringende 911-melding over een baby die was achtergelaten in een hete auto op de parkeerplaats van Walmart. Bang voor de veiligheid van het kind op een ongewoon warme dag, snelde Short naar de locatie. Bij aankomst zag hij wat leek op een levenloos baby’tje, gewikkeld in een deken, met piepkleine voetjes die uit het autoraam staken.
Direct handelend, sloeg agent Short het autoraam in met zijn wapenstok en haalde de baby naar buiten, terwijl hij onmiddellijk begon met reanimatie en een menigte zich verzamelde. Maar bij nader inzien bekroop hem een vreemd gevoel van onbehagen. Tot zijn verbazing ontdekte hij dat het “baby’tje” helemaal niet leefde—het was een bijzonder realistisch ‘reborn’-popje, speciaal ontworpen om op een echte baby te lijken.
De eigenares van het popje, Carolynne Seiffer, keerde terug en trof een gebroken autoruit en een groep nieuwsgierige omstanders aan. Ze legde uit dat het popje, genaamd Ainsley, een van de 40 poppen is die ze bezit, elk een steun voor haar in het verwerken van het verlies van haar zoon. Seiffer zei: “Je kunt niet weten hoe mensen omgaan met hun verlies,” waarmee ze het emotionele belang van zulke levensechte poppen voor rouwende ouders benadrukte.
Hoewel Short zich aanvankelijk beschaamd voelde, had hij geen spijt van zijn daad. Tegen lokale media zei hij dat hij “altijd zou aannemen dat het een kind is” en “niets anders zou doen.” Zijn snelle reactie toont zijn toewijding om kinderen te beschermen, en hij was opgelucht dat het geen echte baby betrof.
Hoewel sommigen het incident misschien grappig vinden, onderstreept het een serieuze boodschap over de gevaren van het achterlaten van kinderen in hete auto’s. Tegelijkertijd biedt het inzicht in het therapeutische gebruik van reborn-poppen door rouwende ouders. Het instinct van agent Short herinnert ons eraan hoe belangrijk directe actie is wanneer de veiligheid van een kind op het spel staat, ook als het uiteindelijk een valse alarmmelding blijkt te zijn.
